Zielona herbata. Click & Collect poleca!
Herbata zielona
Zielona herbata co to jest?Zielona herbata to napój przyrządzany wyłącznie z liści herbaty chińskiej (Camellia sinensis), które poddane zostały w czasie przetwarzania jedynie minimalnej oksydacji. Zielona herbata pochodzi z Chin, skąd rozpowszechniła się na inne kraje Azji, od Japonii po Bliski Wschód.
Współcześnie zielona herbata rozprzestrzenia się na Zachodzie, gdzie wciąż najpopularniejszym rodzajem tego napoju jest herbata czarna. W krajach, gdzie uprawia się herbatę, wytwarza się wiele rodzajów zielonej herbaty. Różnią się od siebie z uwagi na specyficzne warunki uprawy, sposób przetwarzania i porę zbiorów. W kilku ostatnich dziesięcioleciach zielona herbata przechodziła wiele testów medycznych, których celem było ustalenie, czy rzeczywiście, jak się powszechnie sądzi, ma ona właściwości zdrowotne, a szczególnie przypisywany jej wpływ na zmniejszenie ryzyka zachorowania na choroby serca oraz na niektóre odmiany nowotworów. Sądzi się także, że spożywanie zielonej herbaty pomaga w kontrolowaniu wagi ciała. |
Herbata. Rodzaje
|
Chińskie zielone herbaty
Prowincja Zhejiang
Jest to obszar w którym zbiera się najsłynniejszą z zielonych herbat, herbatę Xi Hu Longjing, a także inne herbaty zielone o wysokiej jakości.
Prowincja Jiangsu
Prowincja Henan
Prowincja Jiangxi
Prowincja Anhui
Jest to obszar w którym zbiera się najsłynniejszą z zielonych herbat, herbatę Xi Hu Longjing, a także inne herbaty zielone o wysokiej jakości.
- herbata Longjing (smocza studnia)
- herbata Hui Ming – nazwana od świątyni z prowincji Zhejiang
- herbata Long Ding (smocza góra)
- herbata Hua Ding – pochodzi z powiatu Tiantai, nazwana od szczytu w paśmie górskim
- herbata Qing Ding – popularna herbata zwana również zhucha, pochodzi z prowincji Zhejiang, ale obecnie uprawia się ją również w innych prowincjach Chin
Prowincja Jiangsu
- herbata Bi Luo Chun (wiosenna, zielona spirala)
- herbata Rain Flower – uprawiana w Nankinie
- herbata Shui Xi Cui Bo
- Prowincja Hubei
- herbata Yu Lu
Prowincja Henan
- herbata Mao Jian (zielony koniuszek)
Prowincja Jiangxi
- herbata Chun Mee (drogocenne rzęsy) – obecnie uprawiana jest też w innych prowincjach
- herbata Gou Gu Nao – dobrze znana w Chinach, otrzymała wiele międzynarodowych nagród[potrzebny przypis]
- herbata Yun Wu (chmura i mgła)
Prowincja Anhui
- herbata Da Fang (wielki plac)– uprawiana w górach Huang Shan
- herbata Huang Shan Maofeng – pochodzi z gór Huang Shan
- herbata Lu’an Guapian (znana też jako nasiono melona)
- herbata Hou Kui (małpia herbata)
- herbata Tun Lu – uprawiana w Tunxi
- herbata Huo Qing (znana jako płomienna zieleń)
- herbata Hyson – średniej jakości, wcześnie zbierana, występująca w wielu prowincjach Chin
Japońskie zielone herbaty
Zielona herbata (ryokucha) jest powszechna w Japonii i dlatego zwana jest tam po prostu herbatą, a nawet japońską herbatą, choć po raz pierwszy była używana w Chinach w czasie dynastii Song. Do Japonii została sprowadzona przez japońskiego buddyjskiego mnicha Myōan Eisai (tego samego, który sprowadził do Japonii buddaistyczną szkołę Zen-Rinzai). Najlepsza japońska herbata pochodzi z regionów Yame i Uji. 40% japońskich liści zielonej herbaty pochodzi z prefektury Shizuoka.
Bancha (zwykła herbata)
Bancha pochodzi z 4. lub 5. zbioru herbaty między latem a zimą. Aki bancha (jesienna bancha) nie jest robiona z całych liści, ale jedynie z przycinanych, niepotrzebnych gałązek owocu herbaty.
Genmaicha (herbata brązowo-ryżowa)
Bancha (czasami Sencha) i przyprawa prażony genmai (ryż brązowy). Często jest mieszana z odmianą matcha, aby uzyskać lepszy kolor.
Gyokuro (jadeitowy napar)
Najlepszej jakości japońska herbata uprawiana w specjalny sposób. Nazwa gyokuro pochodzi od bladego koloru herbacianego naparu. Liście na 21 dni przed zbiorem są zacieniane, co skutkuje zwiększeniem produkcji chlorofilu przez krzew, a to – przyciemnieniem liści i zmianą smaku naparu. Gyokuro ma wysoką zawartość kofeiny, ale znacząca zawartość w niej L-teaniny spowalnia proces asymilacji kofeiny w organizmie, tak że wchłaniana jest jedynie jej niewielka dawka.
Hōjicha (prażona herbata)
Kukicha prażona nad węglem drzewnym.
Kabusecha (nakryta herbata)
Herbata sencha, której liście przed zbiorem rosły w cieniu, choć jedynie 14 dni, a nie 21 jak gyokuro. Ma bardziej delikatny smak niż sencha.
Kamairicha (herbata prażona z patelni)
Herbata prażona na patelni, która nie przechodzi tradycyjnego w Japonii procesu naparowywania i nie ma charakterystycznego dla większości japońskich herbat gorzkiego smaku.
Kukicha (herbata z łodygi)
Herbata produkowana z łodyżek krzewu herbacianego
Karigane
Herbata będąca mieszanką sencha i gyokuro.
Matcha (sproszkowana herbata)
Zbierana i uprawiana w podobny sposób jak gyokuro. Używana w japońskiej ceremonii picia herbaty. Matcha to także popularny smak lodów oraz innych słodyczy w Japonii.
Mecha (herbata pąków i końcówek)
Herbata pochodzi z wczesnych zbiorów pąków i końcówek liści herbaty. Zbierana wiosną jako zwinięte liście, które w rankingu jakości herbaty sytuują się pomiędzy gyokuro i sencha.
Mugicha (prażona herbata jęczmienna)
Spożywana w Japonii głównie latem jako napój chłodzący.
Sencha (gotowana herbata)
Pierwszy i drugi zbiór liści herbaty, które w czasie wzrostu są poddane promieniom słonecznym.
Tamaryokucha
Herbata, która ma pikantny smak przypominający jagody oraz długi posmak migdałów. Ma także głęboki aromat z nutą cytrusów, jagód i trawy.
Bancha (zwykła herbata)
Bancha pochodzi z 4. lub 5. zbioru herbaty między latem a zimą. Aki bancha (jesienna bancha) nie jest robiona z całych liści, ale jedynie z przycinanych, niepotrzebnych gałązek owocu herbaty.
Genmaicha (herbata brązowo-ryżowa)
Bancha (czasami Sencha) i przyprawa prażony genmai (ryż brązowy). Często jest mieszana z odmianą matcha, aby uzyskać lepszy kolor.
Gyokuro (jadeitowy napar)
Najlepszej jakości japońska herbata uprawiana w specjalny sposób. Nazwa gyokuro pochodzi od bladego koloru herbacianego naparu. Liście na 21 dni przed zbiorem są zacieniane, co skutkuje zwiększeniem produkcji chlorofilu przez krzew, a to – przyciemnieniem liści i zmianą smaku naparu. Gyokuro ma wysoką zawartość kofeiny, ale znacząca zawartość w niej L-teaniny spowalnia proces asymilacji kofeiny w organizmie, tak że wchłaniana jest jedynie jej niewielka dawka.
Hōjicha (prażona herbata)
Kukicha prażona nad węglem drzewnym.
Kabusecha (nakryta herbata)
Herbata sencha, której liście przed zbiorem rosły w cieniu, choć jedynie 14 dni, a nie 21 jak gyokuro. Ma bardziej delikatny smak niż sencha.
Kamairicha (herbata prażona z patelni)
Herbata prażona na patelni, która nie przechodzi tradycyjnego w Japonii procesu naparowywania i nie ma charakterystycznego dla większości japońskich herbat gorzkiego smaku.
Kukicha (herbata z łodygi)
Herbata produkowana z łodyżek krzewu herbacianego
Karigane
Herbata będąca mieszanką sencha i gyokuro.
Matcha (sproszkowana herbata)
Zbierana i uprawiana w podobny sposób jak gyokuro. Używana w japońskiej ceremonii picia herbaty. Matcha to także popularny smak lodów oraz innych słodyczy w Japonii.
Mecha (herbata pąków i końcówek)
Herbata pochodzi z wczesnych zbiorów pąków i końcówek liści herbaty. Zbierana wiosną jako zwinięte liście, które w rankingu jakości herbaty sytuują się pomiędzy gyokuro i sencha.
Mugicha (prażona herbata jęczmienna)
Spożywana w Japonii głównie latem jako napój chłodzący.
Sencha (gotowana herbata)
Pierwszy i drugi zbiór liści herbaty, które w czasie wzrostu są poddane promieniom słonecznym.
Tamaryokucha
Herbata, która ma pikantny smak przypominający jagody oraz długi posmak migdałów. Ma także głęboki aromat z nutą cytrusów, jagód i trawy.
Zaparzanie zielonej herbaty
Do przygotowania filiżanki napoju wystarczy jedna mała łyżeczka zielonej herbaty. W przypadku herbat o wysokiej jakości, jak Gyokuro, można użyć więcej listków. Temperatura parzenia waha się w zależności od rodzaju zielonej herbaty, ale najczęściej jest to między 80 °C a 90 °C, a czas parzenia powinien wynosić od 2 do 3 minut. Najniższa temperatura zaparzania nie powinna być niższa niż 60 °C do 65 °C, a najkrótszy czas parzenia nie powinien być krótszy niż 120 sekund. Generalnie, im lepsza jakość liści, tym krótszy czas zaparzania. Zaparzanie zbyt gorącą wodą lub zbyt długie parzenie będzie skutkowało gorzkim smakiem. Liście wysokiej jakości można parzyć dwu- lub trzykrotnie. Według chińskich znawców po pierwszym zaparzeniu (w temperaturze ok. 90 stopni) herbatę należy wylać, i wypić dopiero drugą, parzoną w temperaturze około 60-85 stopni. Ma to za zadanie obudzić listki i je rozprostować, co zwiększy walory smakowe naparu.
Co to jest herbata
Herbata to napar przyrządzany z liści i pąków grupy roślin, nazywanych tą samą nazwą, należących do rodzaju kamelia (Camellia). Rośliny te są do siebie podobne, traktowane jako odrębne gatunki lub odmiany jednego gatunku – herbaty chińskiej (Camellia sinensis). Dawniej zaliczano je do rodzaju Thea, różnią się od innych kamelii zawartością substancji swoistych i kilkoma drobnymi cechami morfologicznymi.
Polska nazwa herbata to zbitka pochodząca od łac. herba thea (gdzie pierwszy wyraz herba oznacza „zioło”, a drugi – thea – jest zlatynizowaną postacią chińskiej nazwy tejże rośliny). W Chinach znak określający herbatę: 茶 jest różnie czytany w zależności od dialektu: tê – dialekt hokkien (skąd pochodzą określenia w językach zachodniej Europy) oraz chá, w dialekcie kantońskim i mandaryńskim (z odmianami tej wymowy popularnymi na Wschodzie – w krajach takich jak Indie, Iran, Turcja, Rosja, Czechy).
Nazwą herbata określa się również napary z różnych ziół, suszu owocowego, dlatego w użyciu są określenia: lipowa, miętowa, rumiankowa itp. herbata, herbata z malin, dzikiej róży, bzu czarnego itp., herbata paragwajska, rooibos.
Polska nazwa herbata to zbitka pochodząca od łac. herba thea (gdzie pierwszy wyraz herba oznacza „zioło”, a drugi – thea – jest zlatynizowaną postacią chińskiej nazwy tejże rośliny). W Chinach znak określający herbatę: 茶 jest różnie czytany w zależności od dialektu: tê – dialekt hokkien (skąd pochodzą określenia w językach zachodniej Europy) oraz chá, w dialekcie kantońskim i mandaryńskim (z odmianami tej wymowy popularnymi na Wschodzie – w krajach takich jak Indie, Iran, Turcja, Rosja, Czechy).
Nazwą herbata określa się również napary z różnych ziół, suszu owocowego, dlatego w użyciu są określenia: lipowa, miętowa, rumiankowa itp. herbata, herbata z malin, dzikiej róży, bzu czarnego itp., herbata paragwajska, rooibos.
Herbata wg Ceneo
Informacja: „Na stronie znajdują się linki afiliacyjne programu Allegro Polecam. Jeśli dokonasz zakupu za pośrednictwem linków, mogę otrzymać nagrodę w ramach programu Allegro Polecam”
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treści oraz inne materiały (np. infografiki, zdjęcia) dostarczone do redakcji lub pochodzące z zewnętrznych serwisów informacyjnych, platform handlowych i programów partnerskich
Chcesz zaprezentować i zareklamować swoje produkty na naszych stronach - napisz do nas już teraz!
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treści oraz inne materiały (np. infografiki, zdjęcia) dostarczone do redakcji lub pochodzące z zewnętrznych serwisów informacyjnych, platform handlowych i programów partnerskich
Chcesz zaprezentować i zareklamować swoje produkty na naszych stronach - napisz do nas już teraz!
